|
Oli kerran soturi
maassa satujen,
aroa ratsasti lävitse
pensasten.
Päin leiriä pyrkimieli
vakaa. Tumma metsäkorkeni
aropölyn
takaa.
Vihloi ääni sydämessä
hurjassa: Varo
juottopaikkaa, kiristä
satula!
Mies ei totellut,
ratsua kannusti,
metsäkukkulalle
kiivaasti karkasi.
Hän ratsasti laaksoon
kukkulalta kiertäen,
sivuutti kedon vuorta
viertäen.
Ja metsän polkua
notkoon joutuen ajoi
juottopaikalle jälkiä
petojen.
Ei kuunnellut ääntä
ei totellut vaistoa,
ajoi alas rinnettä
juottamaan hevosta.
Puron luona luola,
kahlaamo siellä.
Rikkituli vilkkui
oppaana tiellä.
Katsetta peitti
usva verinen,
kaukaa joku
huusi kutsuen.
Soturi hätkähti,
pitkin rotkoa
suoraan ratsasti
kohti huutoa.
Ja silloin hän näki
tarttuen peitseen
hännän ja suomukset,
pään lohikäärmeen.
Himmensi päivää
liekki kidasta,
kolme kierrettä
ympäröi neitoa.
Kuin piiskan siima
pedon hännän kiemurat
neidon olkapäitä,
kaulaa kietovat.
Hirviölle metsässä oli
maassa tapana antaa
lunnaiksi kauniita
neitoja.
Seudun väestö omat
mökkinsä sillä hinnalla
osti
lohikäärmeeltä.
Käärme neitoa
kädestä, kurkusta
puristi saatuaan
tällaista veroa.
Taivaalle katsoi soturi
rukoillen, pani peitsen
tanaan taisteluun
ryhtyen.
Suljetut luomet.
Pilvien radat.
Vettä. Kahlaamot.
Vuosisadat.
On kypärä rikki,
soturilla haavoja.
Uskollinen ratsu lyö
kavioilla petoa.
Hevosen ja pedon
ruumiit hiekalla.
Soturi on taintunut,
neito jähmettyneenä.
Keskipäivän taivas
on sininen, lauhkea.
Kuka hän on?
Tytär maan vai prinsessa?
Vuotaa onnen kyyneleet
kolmena purona. Välillä
hän on unohduksen
vallassa.
Vuoroin voima palaa,
vuoroin jähmeät
suonet verenhukasta
melkein ehtyvät.
Mutta sykkii sydämet.
Kumpikin vuorollaan
herätä koettavat,
nukkuvat uudestaan.
Suljetut luomet.
Pilvien radat.
Vettä. Kahlaamot.
Vuosisadat.
|
Встарь, во время оно,
В сказочном краю
Пробирался конный
Степью да репью.
Он спешил на сечу,
А в степной пыли
Темный лес навстречу
Вырастал вдали.
Ныло ретивое,
На сердце скребло:
Бойся водопоя,
Подтяни седло.
Не послушал конный
И во весь опор
Залетел с разгону
На лесной бугор.
Повернул с кургана,
Въехал в суходол,
Миновал поляну,
Гору перешел.
И забрел в ложбину
И лесной тропой
Вышел на звериный
След и водопой.
И глухой к призыву,
И не вняв чутью,
Свел коня с обрыва
Попоить к ручью.
У ручья пещера,
Пред пещерой – брод.
Как бы пламя серы
Озаряло вход.
И в дыму багровом,
Застилавшем взор,
Отдаленным зовом
Огласился бор.
И тогда оврагом,
Вздрогнув, напрямик
Тронул конным шагом
На призывный крик.
И увидел конный,
И приник к копью,
Голову дракона,
Хвост и чешую.
Пламенем из зева
Рассеивал он свет,
В три кольца вкруг девы
Обмотав хребет.
Туловище змея,
Как концом бича,
Поводило шеей
У ее плеча.
Той страны обычай
Пленницу-красу
Отдавал в добычу
Чудищу в лесу.
Края населенье
Хижины свои
Выкупало пеней
Этой от змеи.
Змей обвил ей руку
И оплел гортань,
Получив на муку
В жертву эту дань.
Посмотрел с мольбою
Всадник в высь небес
И копье для боя
Взял наперевес.
Сомкнутые веки.
Выси. Облака.
Воды. Броды. Реки.
Годы и века.
Конный в шлеме сбитом,
Сшибленный в бою.
Верный конь, копытом
Топчущий змею.
Конь и труп дракона
Рядом на песке.
В обмороке конный,
Дева в столбняке.
Светел свод полдневный,
Синева нежна.
Кто она? Царевна?
Дочь земли? Княжна?
То в избытке счастья
Слезы в три ручья,
То душа во власти
Сна и забытья.
То возврат здоровья,
То недвижность жил
От потери крови
И упадка сил.
Но сердца их бьются.
То она, то он
Силятся очнуться
И впадают в сон.
Сомкнутые веки.
Выси. Облака.
Воды. Броды. Реки.
Годы и века.
|
Свежие комментарии