Американский ученый Тимоти Кук влюблен в финский национальный эпос «Калевала», но рассуждает о возможном присвоении финнами культуры карелов. Финский фольклорист настаивает на том, что речь идет о европейском произведении с финно-карельскими составляющими, а в России говорят о «культурной краже».
Amerikkalaistutkija: Kalevala oli suomalaisten pääsylippu kansakuntien joukkoon, vaikka siinä onkin kolonialistisia piirteitä. Suomalaisprofessori: Venäjällä jotkut puhuvat jopa “kulttuurisesta ryöstöstä”
Американский исследователь: «Калевала» была для финнов «пропуском в большие народы», но в ней есть и «колониальные черты». Финский профессор: В России даже говорят о «культурной краже».
Suomalaisuus on sähköistänyt yhdysvaltalaisen Timothy J. Cookin. Hän haluaa ymmärtää, mistä suomalaiset on tehty. Vastauksia hän etsii tietysti Kalevalasta.
Финская культура привлекла внимание американского исследователя Тимоти Кука (Timothy J. Cook). Он хочет понять, из чего сделаны финны. Ответы исследователь, конечно же, ищет в «Калевале».
Eepoksia käsittelevä väitöskirja mielessään Cook tutki suomalaisten kansalliseeposta jatko-opiskelijana Itä-Suomen yliopistossa lukuvuonna 2017–2018. Tätä nykyä hän on väitöskirjatutkijana Nebraska-Lincolnin yliopistossa Yhdysvalloissa. Hän katsoo suomalaisteosta esimerkiksi Danten 1300-luvulla kirjoittaman Jumalaisen näytelmän rinnalla.
Задумав написать диссертацию об эпосах, Тимоти Кук год изучал финский национальный эпос в Университете Восточной Финляндии в 2017/2018 учебном году. Сейчас исследователь пишет диссертацию в американском Университете Небраски-Линкольна. Он рассматривает финский эпос в одном ряду с «Божественной комедией» Данте, написанной в XIV веке.
Cook esittää neljä havaintoa Kalevalasta. Ulkopuolisena tarkkailijana hän jää miettimään, onko suomalaisuus itse asiassa rakennettu varkauden varaan.
Тимоти Кук делится четырьмя наблюдениями о «Калевале». Исследователь рассуждает о том, была ли финская культура построена на украденных понятиях.
Cookin havaintoja kommentoi Helsingin yliopiston folkloristiikan professori Lotte Tarkka. Hän muistuttaa, että keskustelu ei ole uusi ja että kansanrunous ei tunnista valtioiden rajoja.
Наблюдения Кука прокомментировала профессор фольклористики Хельсинкского университета Лотте Таркка (Lotte Tarkka). Она указывает, что эти рассуждения не новы, и напоминает, что эпос не знает государственных границ.
1) Kalevala oli suomalaisten pääsylippu kansakuntien joukkoon
1) «Калевала» была для финнов пропуском в «большие народы»
Kun pienessä kansassa herää halu itsenäistyä, seuraa pian kysymys, miten se voisi onnistua. Monissa Euroopan eri kolkissa alettiin 1800-luvulla ajatella, että olisi sittenkin mukavampaa olla jotain muuta kuin osa isoa imperiumia. Voisi vaikka samastua omaan kieleen, asuinpaikkaan ja historiaan, ehkä jopa perustaa oman pikkuvaltion.
Когда в маленьком народе просыпается желание стать независимым, вскоре возникает вопрос, как это сделать. В XIX веке во многих уголках Европы начали задумываться, как стать чем-то иным, нежели частью большой империи. Можно было бы отождествить себя со своим языком, местом проживания и историей, даже создать свое небольшое государство.
– Moni janoaa itsenäisyyttä, mutta miten se käytännössä hankitaan. Se on tuhannen taalan kysymys. Miten kerrot maailmalle, että me ansaitsemme itsenäisyyden? Cook kysyy.
«Многие жаждут независимости, но как же ее обрести? Как сказать миру, что мы заслуживаем независимости?» — задумывается Тимоти Кук.
Suomalaisten tapauksessa vastaus oli Kalevala, jonka ensimmäisen version Elias Lönnrot (1802–1884) julkaisi vuonna 1835 ja toisen 1849. Jälkimmäinen on laajempi ja tutumpi. Sen julkaisusta on kulunut 170 vuotta.
В случае финнов ответом была «Калевала», первую версию которой Элиас Лённрот (1802-1884) опубликовал в 1835 году, и вторую — в 1849 году. Последняя версия больше и известнее. Со времени ее публикации прошло уже 170 лет.
Cook jakaa käsityksen, joka on Kalevala-tutkimuksessakin usein esitetty: kansakunta tarvitsee eepoksen ollakseen olemassa ja tullakseen huomatuksi. Vaaditaan siis taiteellisesti riittävän merkittävä teos, joka kiteyttää paikallisen kulttuurin ja identiteetin ydinpiirteet. Sen jälkeen kyseisen ihmisryhmän paikka maailmannäyttämöllä on hankala kiistää.
Кук придерживается популярного среди исследователей «Калевалы» мнения: народу нужен эпос, чтобы самоопределиться и стать заметным. Требуется достаточно значительное в художественном плане произведение, в котором подчеркивались бы главные черты местной культуры и идентичности. После появления такого произведения присутствие этой группы на мировой арене уже нельзя отрицать.
– Kun suomalaiset olivat saaneet Kalevalansa, he saattoivat viitata siihen ja sanoa, että tässä on tarinamme.
«Обретя „Калевалу», финны смогли ссылаться на нее и говорить, что это их эпос».
Lotte Tarkka:
«Cook esittää näkemyksiä, jotka ovat tutkijoiden parissa laajasti tunnettuja ja jaettuja. Kalevalaa on sijoitettu osaksi maailmankirjallisuutta ja suomalaisuuden kivijalaksi jo 1830-luvulla.
Лотте Таркка:
«Тимоти Кук представляет взгляды, широко распространенные среди исследователей. „Калевала» стала частью мировой литературы и легла в основу финской культуры еще в 1830-е годы.
Tällä hetkellä tutkimuksessa korostetaan sitä, että koko projekti oli perin juurin eurooppalainen – eepoksen kirjalliset ja ideologiset mallit olivat osa tuon ajan eurooppalaista keskustelua.
Сейчас исследователи подчеркивают, что по происхождению весь этот „проект» можно считать европейским — эпос базируется на европейских письменных произведениях и идеологии того времени.
Kalevalan erityisyys on siinä, että olemme tarpeeksi periferiassa, jotta näinkin vanhakantainen runotraditio saattoi säilyä täällä niin pitkään. Ja että sivistyneistö oli valmis sitä keräämään 1800-luvun alussa. Tämä kohtaaminen on ainutkertainen – ja vielä todella hyvin dokumentoitu fantastisiin arkistoihimme.»
Особенность „Калевалы» заключается в том, что мы в достаточной мере находимся „на периферии», благодаря чему старые традиции рунических песен смогли успешно сохраниться. Интеллигенция, в свою очередь, смогла собрать эти песни в эпос в начале XIX века. Эта „встреча» могла произойти лишь однажды — и она была очень хорошо задокументирована в наших архивах».
2) Suomi ei ole Kalevalan kotimaa
2) Родина «Калевалы» — не Финляндия
Lönnrot keräsi Kalevalan merkittävimmät ainekset Venäjän Karjalasta, erityisesti Vienasta. Samoja teemoja ja samankaltaisia runoja on toki löytynyt kaikkien itämerensuomalaisten kansojen keskuudesta. Esimerkiksi Virosta on tavattu lähes puolet Kalevalaan sisältyvistä myyttiaiheista.
Элиас Лённрот собрал самые значимые элементы «Калевалы» на территории русской Карелии — в основном на территории Беломорской Карелии. Те же темы и похожие рунические песни можно найти у всех прибалтийско-финских народов. Например, в эстонской культуре бытует около половины мифологических элементов «Калевалы».
Vienan Karjala oli monien suomalais-karjalaisten kulttuurien kohtaamispaikka, mikä teki sikäläisestä runolaulusta elävää ja monipuolista. Ikivanhoja aineksia säilyi ja samalla luotiin uutta.
Беломорская Карелия была местом пересечения многих карело-финских культур, и это делало рунические песни яркими и многогранными. Благодаря этому сохранялись старинные элементы и создавались новые.
Cook ajattelee, että Karjala oli Lönnrotille Etelä-Suomestakin katsottuna kaukainen, vielä enemmän muusta maailmanmenosta erillään oleva paikka, josta voisi löytyä kurkistusaukko menneisyyteen.
Тимоти Кук считает, что Карелия была для Лённрота — даже если смотреть из южной Финляндии — далеким местом, отделенным от остального мира, в котором можно было найти связь с прошлым.
Totta onkin, että suomalaisuuden kiteyttäminen ei onnistunut ilman Karjalaa. Tai kuten akateemikko Anna-Leena Siikala (1943–2016) kirjoittaa Itämerensuomalaisten mytologia -teoksessaan (2012):
Конечно, без Карелии финская культура сформироваться не смогла бы. Или, как пишет академик Анна-Леена Сиикала (1943-2016, Anna-Leena Siikala) в своей работе «Мифология прибалтийско-финских народов» (2012, Itämerensuomalaisten mytologia):
Kalevalassa suullinen runous, joka elävänä perinteenä oli jo menettänyt myyttisen merkityksensä, mytologisoitiin uudelleen syntymässä olevan kansallisvaltion käyttöön.
«Устные песни, уже ставшие живой традицией и утратившие свое мифологическое значение, вновь обрели в „Калевале» мифологические черты для использования формирующимся государством».
Kun karjalaiset eivät itse kirjoittaneet omia tarinoitaan ylös, he eivät voineet myöskään esitellä niitä maailmalle ja jäivät siten vain historian alaviitteeksi, Cook toteaa.
Поскольку карелы не записывали свои легенды сами, они не могли представить их миру и поэтому остались лишь в подтексте, пишет исследователь Тимоти Кук.
Hän pohtii, oliko Lönnrotin ja muiden kansakuntaa rakentavien Suomi-älykköjen karelianismi jopa eräänlaista kolonialismia. Tai täsmällisemmin, kulttuurista omimista.
Он рассуждает, можно ли назвать «карелианизм» Лённрота и других интеллектуалов, создававших финскую культуру, своего рода колониализмом. Или, если быть точнее, культурным присвоением.
Karelianismilla tarkoitetaan erityisesti 1800-luvun lopulla kukoistanutta kansallisromanttista Karjala-intoilua. Kovimmat karelianistit olivat taiteilijoita, joiden mielestä Kalevala paljasti muinaissuomalaisen todellisuuden.
Карелианизмом называют процветавшее в конце XIX века национал-романтическое восторженное отношение к Карелии. Самыми ярыми приверженцами карелианизма были художники, по мнению которых «Калевала» раскрывала суть древних финнов.
– Olen kehitellyt ajatusta, että suomalaisten suhteessa karjalaisiin oli kolonialismin piirteitä. En väitä, etteikö niin olisi, mutta ehkä se on kuitenkin liioittelua. Ainakaan se ei ole koko totuus, Cook sanoo.
«Я размышлял о чертах колониализма в отношении финнов к карелам. Не могу утверждать, что такого не было, но, вероятно, это все же преувеличение. По крайней мере, это не вся правда», — говорит Тимоти Кук.
Hänen mukaansa aina ja kaikkialla ihmiset ovat lainailleet toistensa tarinoita ja myyttisiä hahmoja.
Он считает, что люди всегда и везде заимствовали друг у друга легенды и мифических персонажей.
– Kukaan ei omista Väinämöistä. Kirjallista suurhahmoa ei voi omistaa. Väinämöinen puhuttelee yhtä lailla karjalaisia ja suomalaisia.
«Вяйнямёйнен никому не принадлежит. Литературным героем никто не владеет. Вяйнямёйнен обращается к нам от лица карелов и финнов».
Lotte Tarkka:
«Karelianismin kolonialistisuudesta on keskusteltu Suomessa 1980-luvulta lähtien. On totta, että ainakin retoriikassa on yhtäläisyyksiä. Karjalaiset esimerkiksi kuvattiin luonnonlapsina, joiden kulttuuri oli aitoa juuri luonnollisuuden takia.
Лотте Таркка:
«О колониальном характере карелианизма говорят в Финляндии еще с 1980-х годов. Правда, что по крайней мере в реторике есть сходства. Карелов, например, описывали как детей природы, чья культура была подлинной именно из-за естественности.
Tällä hetkellä Venäjän Karjalassa käydään välillä kiivastakin keskustelua siitä, onko Kalevala itse asiassa ”kulttuurinen ryöstö”. Toisaalta myös Venäjällä tiedostetaan Lönnrotin panos, joka tekee eepoksesta monikansallisen.
С одной стороны, сейчас в российской Карелии ведутся жаркие споры о том, можно ли назвать „Калевалу» „культурной кражей». С другой стороны, в России тоже признают вклад Лённрота, который делает эпос многонациональным.
Ei ole kysymys siitä, onko Kalevala suomalaisten vai karjalaisten – se on eurooppalainen kansalliseepos, jonka loi eurooppalaisten aatteiden vaikutuksesta suomalainen tutkija-runoilija, ja jonka aineksina on käytetty suomalais-karjalaista kansanrunoa.
Вопрос не о том, является ли „Калевала» финской или карельской — это европейский национальный эпос на основе финно-карельских рунических песен, который был создан под влиянием европейских идей финским поэтом-исследователем.
Sitä paitsi kansanrunot ovat luonteeltaan kulttuuria, joka ei tunnusta kansallisuuksia tai valtionrajoja.
Кроме этого, народные рунические песни по своей природе относятся к культуре, которая не признает национальностей или государственных границ.
Kun sanotaan, että jokin on kulttuurista omimista, se on poliittinen väite omistusoikeudesta. Kulttuurisen appropriaation eli omimisen ja perinteen kolonisoinnin käsitteet pitäisi rajata vain tapauksiin, joissa perinnettä on käytetty vieraassa kulttuurissa taloudellisen hyödyn tai lähdekulttuurin alistamisen tarpeisiin. Muuten kaikki kulttuurinen vuorovaikutus leimataan omimiseksi.
Когда говорят о культурном присвоении, речь идет о политической борьбе за права на собственность. Культурная апроприация, то есть культурное присвоение, и понятия о „колонизации традиций» нужно ограничить только теми случаями, когда традиции используются в чужой культуре с целью получения экономической выгоды или подчинения другой культуры. Иначе присвоением можно будет назвать любое взаимодействие культур.
Suomen ja Venäjän Karjalan välisessä suhteessa on ollut vaiheita, joita voidaan kuvata kulttuuriseksi omimiseksi. Selkeimmin näin oli jatkosodan aikana, kun Suomi miehitti Länsi-Vienaa. Silloin Kalevala-propagandaa käytettiin väestön suomalaistamiseen ja Suur-Suomen perustelemiseen. Sen ajan valistusupseerien dokumentit ovat hyytävää luettavaa.
В отношениях Финляндии и российской Карелии были этапы, которые можно назвать культурным присвоением. Например, в годы Войны-продолжения (Cоветско-финской войны 1941-1944 годов), когда Финляндия оккупировала западную часть Беломорской Карелии. Тогда „Калевалу» использовали как пропаганду для работы с населением и создания „Великой Финляндии». Материалы офицеров, занимавшихся просвещением, вызывают оторопь.
Vaikka karjalaiset eivät itse tehneetkään eeposta, en todellakaan pitäisi heitä historian alaviitteinä. He lauloivat runojaan ja antoivat suomalaisten niitä tallentaa – ilman tätä avautumista kansallisen kielen ja kulttuurin rakennusaineet olisivat olleet kovin toisenlaiset. Osa heistä myös keräsi runoja.
И хотя карелы не составили эпос сами, я бы не умаляла их роли. Они исполняли рунические песни и дали финнам их записать — без этого были бы совсем иными основы для создания культуры и языка. Некоторые тоже собирали рунические песни.
Kuka sitten omistaa perinteen? Aika usein ajatellaan, että kulttuurin haltijoiden (eli runonlaulajien) lisäksi tarvitaan myös kerääjät ja arkistot. Ilman näitä kolmea tekijää ei olisi dokumentoitua kansanperinnettä. On selvää, että tällaisen dokumentaation pitäisi tapahtua yhteisymmärryksessä.
Кто же тогда владеет традицией? Довольно часто считается, что кроме носителей культуры (то есть рунопевцев) также нужны коллекционеры и архивы, и только тогда можно будет говорить об успешно задокументированной традиции. И, конечно, документирование должно основываться на взаимопонимании.
Itse asiassa aika monet runonlaulajat neuvottelivat onnistuneesti itselleen korvauksia lauluistaan. He eivät olleet sinisilmäisiä uhreja, vaan omasta kulttuurisesta pääomastaan tietoisia toimijoita. Aina he eivät tosin ihan ymmärtäneet, mitä ne herrat näillä lauluilla oikein tekivät.»
На самом деле, очень многие рунопевцы успешно договаривались о получении вознаграждения за свои песни. Они не были наивными жертвами и осознавали ценность своего культурного капитала. Правда, они не очень понимали, что с этими песнями будет дальше».
3) Vanhat tarinat kannattelevat kansallista identiteettiä
3) На старых легендах зиждется самосознание народа
Timothy J. Cook tutkii intohimoisesti vanhoja eepoksia. Hän sanoo palaavansa yhä uudestaan kysymykseen niiden merkityksestä. Yksi vastaus on tämä: kirjallisuus kannattelee kansallista identiteettiä. Erityisen hyvin tämä pätee myytteihin ja eepoksiin.
Тимоти Кук с интересом изучает древние эпосы. Он говорит, что продолжает возвращаться к вопросу об их значении. Пока он определился с одним ответом: литература — один из столпов самосознания народа. Это особенно ясно проявляется в мифах и эпосе.
Kun ihminen etsii itseään, hän tarvitsee ulkopuolista apua – jotain mihin tarttua. Cookin näkemyksen mukaan jokainen haluaa kuulua ryhmään. Ihmisellä on tarve olla osa isompaa, päästä mukaan yhteiseen.
Когда человек ищет себя, ему нужна внешняя помощь — что-то, на что можно опереться. Кук считает, что каждый хочет ощущать себя членом группы. У человека есть потребность быть частью чего-то большего, частью чего-то общего.
– Niin kauan kuin kirjallisuuden avulla voi kuulua johonkin ja muodostaa oman identiteettinsä, vanhojen tarinoiden tarve ei katoa mihinkään.
«Пока при помощи литературы можно отнести себя к какой-то группе и сформировать свою идентичность, важность старых легенд никуда не исчезнет».
Vaikka Väinämöinen ja Odysseus eivät olekaan historiallisia hahmoja, niillä on silti kytkös totuuteen. Ihmiset haluavat palata heidän tarinoihinsa vuosisatojen jälkeenkin, koska ne tarjoavat minuuden rakennuspuita.
И хотя Вяйнямёйнен и Одиссей не являются историческими личностями, у них все же есть связь с правдой. Люди хотят возвращаться к легендам спустя столетия, потому что они создают фундамент личности.
Tarinoissa on paljon voimaa. Siksi Cookin mielestä olennainen kysymys on, mihin ja miten niitä käytetään. On väärin lyödä ihmisiä esimerkiksi Raamatun kertomuksilla. Vaikka tulkintojen manipulointi ja fiktiohahmojen omiminen on tutkijasta kiinnostavaa, on Cook sellaista tavatessaan tarkkana.
В легендах много силы. Поэтому Тимоти Кук считает важным, как эта сила используется. Например, неправильно поучать людей библейскими сюжетами. И хотя Кук считает манипуляцию трактовками и присвоение героев довольно интересными процессами, он относится к таким явлениям очень настороженно.
– Kun huomaan narratiivin väärinkäyttöä, etsin käsiini alkuperäisen tarinan ja katson, millainen se on. Sen jälkeen voin lempeästi korjata väärät väitteet, hän sanoo.
«В таких случаях я ищу первоначальный источник. Затем могу мягко исправить неправильные утверждения», — говорит он.
Lotte Tarkka:
«Eeposten ja myyttien erityistä suhdetta kansalliseen identiteettiin on tutkittu todella paljon. Sen sijaan eeposhahmojen suhde ihmisten identiteetteihin on hankalampi asia. Kovin harvassa ovat ne yksilöt, joka löytävät ”minuuden rakennuspuita” Väinämöisestä, Ainosta tai Louhesta.
Лотте Таркка:
«Об особой роли эпосов и мифов в национальном самосознании пишут очень многие исследования. Однако влияние героев эпоса на самосознание людей — вопрос куда более сложный. Мало кто обретает „фундамент своей личности» в Вяйнямёйнене, Айно или Лоухи.
Kalevalan hahmot elävät symboleina ja arvojen kiteytyminä ja jäävät nykyihmisille kaukaisiksi. Olen kirjoituttanut opiskelijoilla jo kymmenen vuoden ajan esseitä Kalevalan arvoista, ja hekin ottavat etäisyyttä. Eli opiskelijat eivät pidä hahmoja sankareina. Lähinnä Lemminkäisen äiti ja Aino mainitaan sankarillisina.»
Персонажи „Калевалы» можно назвать символами и сосредоточением определенных ценностей, от которых современный человек довольно далек. Я уже десять лет читаю эссе студентов с оценкой „Калевалы», и они тоже в какой-то степени отстраняются от эпоса. То есть они не считают персонажей эпоса героями. Героическими они называют только линии матери Лемминкяйнена и Айно».
4) On hienoa, että Väinämöinen tulee vielä takaisin!
4) Как здорово, что Вяйнямёйнен еще вернется!
Vaka vanha Väinämöinen on tiedon ja musiikin taitaja, suvereeni partasuu ja Kalevalan supertähti. Eepoksen lopussa Väinämöinen kuitenkin lähtee pois ja jättää taakseen kanteleen ja laulut. Mennessään hän lausuu:
Annapas ajan kulua,
päivän mennä, toisen tulla,
taas minua tarvitahan,
katsotahan, kaivatahan…
«Старый вещий Вяйнямёйнен» — хранитель знаний и знаток музыки, суверенный бородач и суперзвезда «Калевалы». В конце эпоса Вяйнямёйнен все же уходит, оставляя позади кантеле и свои песни. На прощание он говорит:
«Вот исчезнет это время,
Дни пройдут и дни настанут,
Я опять здесь нужен буду,
Ждать, искать меня здесь будут…»
– Tämä kohta ilahduttaa minua valtavasti. Tarinan päähenkilön on lähdettävä, mutta sen sijaan että hän uhkaisi tulla takaisin, hän sanoo, että tarvitsette minua vielä.
«Этот эпизод меня ужасно радует. Главному герою нужно уходить, но он предупреждает, что еще вернется, говорит, что вы еще будете меня искать».
Cookin mielessä kyseinen hetki luo sillan Kalevalan ja nykyajan välille. Kaikesta edistyksestä ja elämää helpottavista keksinnöistä huolimatta maailma ei ole tullut valmiiksi. Vanha eeppinen tieto on edelleen tarpeen, myös suomalaisille.
Тимоти Кук считает, что этот момент связывает «Калевалу» с настоящим временем. Несмотря на весь прогресс и изобретения, облегчающие нашу жизнь, мир не стал совершенным. Древний эпос по-прежнему нужен, в том числе и финнам.
– Välillä tekee hyvää googlaamisen sijasta sukeltaa syvälle vanhoihin tarinoihin. Sieltä löytyvät asioiden juuret.
«Иногда вместо того, чтобы что-то гуглить, лучше погрузиться в старые легенды. Там вы найдете суть всего»
Cookin mukaan Väinämöinen on “näiden metsäisten rajaseutujen” perimätiedon ja yhteisten oivallusten tihentymä, jonka tutkiminen ei koskaan mene pois muodista.
Кук называет Вяйнямёйнена выразителем преданий «этих лесных пограничных территорий», изучение которых никогда не выйдет из моды.
Lotte Tarkka:
«Tästä väitteestä olen samaa mieltä, vaikka ”metsäisen rajaseudun perimätiedosta” puhuminen onkin aika romantisoivaa puhetta.
Лотте Таркка:
«Тут я соглашусь с исследователем, хотя предания „этих лесных пограничных территорий» представлены в довольно романтическом свете.
Väinämöinen oli tiedon ja oivallusten tihentymä runonlaulajille. Sitä hän oli myös kansallisessa kontekstissa, mutta eri tavalla. Kansakuntaa rakennettaessa Väinämöisen primitiivisyyttä haluttiin häivyttää, joten maaginen tietäjyys sai tehdä tilaa muille ominaisuuksille: johtajuudelle, viisaudelle ja laulutaidolle.
Вяйнямёйнен был для рунопевца олицетворением знаний и смекалки. Таковым он предстает и в национальном контексте, но несколько иначе. Формируя нацию, в создании народа хотели развеять примитивность Вяйнямёйнена, так что магия и колдовство дали место другим чертам: мудрости, лидерским качествам, песенному искусству.
Mitä juuriin tulee, olisi vielä ilahduttavampaa, jos suomalaiset sukeltaisivat niihin runoihin, joita Lönnrot käytti lähteinään – lähes kaikki kalevalamittainen kansanrunous on julkaistu teossarjassa Suomen Kansan Vanhat Runot, joka löytyy myös verkosta. Ensi vuonna julkaistaan lisäksi Kalevalan kriittinen editio, josta pääsee suoraan käsiksi näihin kansanrunolähteisiin.
Было бы еще лучше, если бы финны погрузились в изучение тех рунических песен, которые изучал Лённрот в первоисточнике — почти все рунические песни, легшие в основу „Калевалы», были опубликованы в работе „Старые песни финского народа», которую можно найти и в интернете (Suomen Kansan Vanhat Runot). В 2020 году должна появиться цифровая версия „Калевалы» с пояснениями и отсылками к этим руническим песням на финском языке.
Suullisen kansanrunouden kieli on Kalevalaan verrattuna räjähtävän kaunista ja vahvaa.
Mielestäni Lönnrotin juuri tuossa Väinämöisen paluussa rakentama yhteys menneisyyden ja tulevaisuuden välille ei luo kovin monelle relevanttia siltaa Kalevalan ja nykyajan välille. Sen sijaan tämä silta syntyy kielestä. Etenkin suullisten kansanrunojen huikeasta runokielestä, joka on Kalevalan kieliasuun verrattuna räjähtävän kaunista ja vahvaa.»
Я считаю, что связь прошлого и будущего в описанном Лённротом возвращении Вяйнямёйнена мало кем воспринимается как релевантная связь между „Калевалой» и нашим временем. Думаю, эту связь лучше искать в языке. Особенно в языке устных народных рунических песен, который в сравнении с языком собранной „Калевалы» кажется невероятно красивым и сильным».
Автор: Теему Лааксонен (Teemu Laaksonen)
Свежие комментарии