Jevgeni Jevtušenko * Äidit lähtevät

Р. Поспелову

Уходят наши матери от нас,
уходят потихонечку,
на цыпочках,
а мы спокойно спим,
едой насытившись,
не замечая этот страшный час.
Уходят матери от нас не сразу,
нет —
нам это только кажется, что сразу.
Они уходят медленно и странно
шагами маленькими по ступеням лет.
Вдруг спохватившись нервно в кой-то год,
им отмечаем шумно дни рожденья,
но это запоздалое раденье
ни их,
ни наши души не спасет.
Все удаляются они,
все удаляются.
К ним тянемся,
очнувшись ото сна,
но руки вдруг о воздух ударяются —
в нем выросла стеклянная стена!
Мы опоздали.
Пробил страшный час.
Глядим мы со слезами потаенными,
как тихими суровыми колоннами
уходят наши матери от нас…

R. Pospeloville

Äidit menevät pois meidän luotamme hiljaa,
varpaillaan,
me nukumme kylläisinä, rauhallisesti, emmekä huomaa
tätä pelottavaa hetkeä.
He eivät lähde äkkiä,
he menevät hitaasti
oudosti, lyhyin askelin pitkin vuosien askelmia.
Hermostuneina me jonakin vuonna muistamme
syntymäpäivät, järjestämme heille juhlat
mutta tämä myöhästynyt intomme ei pelasta
heidän sielujaan
eikä meidän sielujamme; he etääntyvät
etään tyrnistään
etääntyvät. Heräten unesta ojennamme kätemme
heidän jälkeensä
mutta ne osuvat ilmaan, ilmaan on kasvanut lasista
seinä;
on tullut se hetki
kyynelet salaten me katsomme:
hiljaisina karuina rivistöinä
äidit kulkevat pois meidän luotamme.