Joseph Brodsky * Aeneas ja Dido

Великий человек смотрел в окно,
а для нее весь мир кончался краем
его широкой, греческой туники,
обильем складок походившей на
остановившееся море.
Он же
смотрел в окно, и взгляд его сейчас
был так далек от этих мест, что губы
застыли, точно раковина, где
таится гул, и горизонт в бокале
был неподвижен.
А ее любовь
была лишь рыбой — может и способной
пуститься в море вслед за кораблем
и, рассекая волны гибким телом,
возможно, обогнать его… но он —
он мысленно уже ступил на сушу.
И море обернулось морем слез.
Но, как известно, именно в минуту
отчаянья и начинает дуть
попутный ветер. И великий муж
покинул Карфаген.
Она стояла
перед костром, который разожгли
под городской стеной ее солдаты,
и видела, как в мареве костра,
дрожавшем между пламенем и дымом,
беззвучно рассыпался Карфаген
задолго до пророчества Катона.

Suurmies katsoi ikkunaan,
mutta naiselle koko maailma loppui hänen laajan
kreikkalaisen tunikansa reunaan,
joka laskostensa runsaudessa muistutti
seisahtunutta merta.
Mies taas
katsoi ikkunaan, ja niin oli katseensa nyt
kaukana näiltä mailta, että huulet
jähmettyivät kuin kotilo, missä
piilee kohina, ja horisontti maljassa
oli liikkumaton.
Ja naisen rakkaus
oli kala vain — kukaties se pystyisikin
laskeutumaan mereen laivan perässä
ja norjana aaltoja halkoen
saavuttamaan hänet, kukaties — vaan mies,
ajatuksissaan oli mies jo noussut rantaan.
Ja meri muuttui kyynelten mereksi.
Mutta, kuten tunnettua, juuri epätoivon
hetkellä alkaa puhaltaa
matkatuuli. Ja suurmies
jätti Karthagon.
Nainen seisoi
rovion ääressä, jonka kaupunginmuurin luo
olivat sytyttäneet hänen omat sotilaansa,
ja näki miten rovion hehkussa,
liekkien ja savun häilähtelyssä,
äänettömästi hajosi Karthago
kauan ennen Caton ennustusta.