Boris Pasternak * Tammikuu 1919

Тот год! Как часто у окна
Нашептывал мне, старый: “Вь~кинься”.
А этот, новый, все прогнал
Рождественскою сказкой Диккенса.

Вот шепчет мне: “Забудь, встряхнись!”
И с солнцем в градуснике тянется
Точь-в-точь, как тот дарил стрихнин
И падал в пузырек с цианистым.

Его зарей, его рукой,
Ленивым веяньем волос его
Почерпнут за окном покой
У птиц, у крыш, как у философов.

Ведь он пришел и лег лучом
С панелей, с снеговой повинности.
Он дерзок и разгорячен,
Он просит пить, шумит, не вынести.

Он вне себя. Он внес с собой
Дворовый шум и — делать нечего:
На свете нет тоски такой,
Которой снег бы не вылечивал.

Se vuosi! Kuinka usein ikkunalla
se kuiskuttikaan korvaan: «Hyppää…»
Vaan kuin Dickensin joulukertomus
tämä uusi kaiken pahan karkottaa.

Se kuiskaa: «Unohda…» Sen elohopea
auringon mukaan nousee tyynesti,
kun vanha lahjoitti vain strykniiniä
ja syanidikuplaan romahti.

Ja upouuden vuoden kädestä,
sen laiskasti liehuvista hiuksista,
sen aamuista ammentavat rauhaa
linnut ja filosofit ruudun takana.

Se kimmahti esiin kuin valonsäde
katujen lumisista paneeleista.
Se on röyhkeä ja kiivas, tahtoo juoda.
tahtoo hummata, ei kärsiä ja kestää.

Se on suunniltaan. Se kantoi sisään
metelin pihalta — ja minkä sille mahtaa.
Niin suurta surua ei maailmassa ole,
ettei lumen loisto sitä sammuttaisi.