Sergei Jesenin * Huligaani

Sade lakaisee märillä luudilla
pajujen lantaa niityillä.
Sylje, tuuli, sylillinen lehtiä
— olen kuin sinä, huligaani.

Rakastan sitä kun siniset metsiköt
kuin raahustavat juhdat
mahat täynnä rahisevia lehtiä
ryvettävät runkonsa polviin asti.

Siinä se on, punainen karjani!
Kuka sitä paremmin ylistäisi?
Näen, näen, kuinka hämärä
nuoleksii ihmisten jalanjälkiä.

Venäjä, puukylien Venäjäni!
Yläsin olen airuesi, laulajasi.
Mintulla ja resedoilla ruokin
petomaisten runojeni surua.

Kohota, keskiyö, kuun kannu taivaalle,
kauho koivujen maitoa!
Pogostan* ristit kaksin käsin
— haluavat jonkun kuristaa!

Musta kauhu kiertelee kukkuloilla,
valaa varkaan kaunaa puutarhaan;
olen tosin lurjus ja rosvo itsekin,
hevosvarkaan veri suonissani virtaa.

Kuka on nähnyt öisin kuohuvana
kiehuvan tuomien armeijan?
Minun on yönsininen aro, siellä
vaanin piikkiruoska kädessäni.

Ah, pääni pensaikko on lakastunut,
olen laulun vankeuden kuihduttama.
Tunteiden pakkotyöhön tuomittuna
pyöritän runouden jauhinkiveä.

Mutta älä säikähdä, hullu tuuli,
sylje rauhassa lehtiä niitylle.
Minua ei «poeetan» leima valkaise
olen lauluissani kuin sinä, huligaani.

Дождик мокрыми метлами чистит
Ивняковый помет по лугам.
Плюйся, ветер, охапками листьев,—
Я такой же, как ты, хулиган.

Я люблю, когда синие чащи,
Как с тяжелой походкой волы,
Животами, листвой хрипящими,
По коленкам марают стволы.

Вот оно, мое стадо рыжее!
Кто ж воспеть его лучше мог?
Вижу, вижу, как сумерки лижут
Следы человечьих ног.

Русь моя, деревянная Русь!
Я один твой певец и глашатай.
Звериных стихов моих грусть
Я кормил резедой и мятой.

Взбрезжи, полночь, луны кувшин
Зачерпнуть молока берез!
Словно хочет кого придушить
Руками крестов погост!

Бродит черная жуть по холмам,
Злобу вора струит в наш сад,
Только сам я разбойник и хам
И по крови степной конокрад.

Кто видал, как в ночи кипит
Кипяченых черемух рать?
Мне бы в ночь в голубой степи
Где-нибудь с кистенем стоять.

Ах, увял головы моей куст,
Засосал меня песенный плен.
Осужден я на каторге чувств
Вертеть жернова поэм.

Но не бойся, безумный ветр,
Плюй спокойно листвой по лугам.
Не сотрет меня кличка «поэт»,
Я и в песнях, как ты, хулиган.