Osip Mandelstam * Konsertti rautatieasemalla

Tukahduttaa, ja taivaankansi matoja kihisee,
eikä yksikään tähti puhu; vain Luoja
sen näkee: soi musiikki yllämme,
asema muusain laulusta tärisee,
ja viulujen ilma, jonka veturinpilli rikkoi,
valautuu yhteen jälleen.

Suunnaton puisto. Aseman lasipallo.
Lumouksen alla taas raudan maailma.
Soiviin pitoihin savuiselle Elysiumille
junavaunu kiitää juhlallisena.
On riikinkukon huuto, pianon pauhu —
myöhästyin. Pelkään. Näen unta.

Ja vaellan aseman lasiseen metsään,
on viulujen rivistö sekaisin ja itkee.
Yön kuorolaulu alkaa villinä,
lahoissa penkeissä tuoksuu ruusulta —
täällä yöpyi vaelluslaumain kanssa
rakas vaijo lasitaivaan alla.

Ja raudan maailma, musiikin vaahdossa,
nyt näyttää värisevän kerjäläisen tavoin,
jousien pupillit sokaisee kuuma höyry,
ja työnnyn lasieteiseen… No, minne nyt?
Viimeisen kerran musiikki soi meille
rakkaan vaņon muistojuhlassa.

Нельзя дышать, и твердь кишит червями,
И ни одна звезда не говорит,
Но, видит Бог, есть музыка над нами,
Дрожит вокзал от пенья Аонид,
И снова, паровозными свистками
Разорванный, скрипичный воздух слит.

Огромный парк. Вокзала шар стеклянный.
Железный мир опять заворожен.
На звучный пир в элизиум туманный
Торжественно уносится вагон:
Павлиний крик и рокот фортепьянный.
Я опоздал. Мне страшно. Это — сон.

И я вхожу в стеклянный лес вокзала,
Скрипичный строй в смятеньи и слезах.
Ночного хора дикое начало
И запах роз в гниющих парниках —
Где под стеклянным небом ночевала
Родная тень в кочующих толпах…

И мнится мне: весь в музыке и пене,
Железный мир так нищенски дрожит.
В стеклянные я упираюсь сени.
Горячий пар зрачки смычков слепит.
Куда же ты? На тризне милой тени
В последний раз нам музыка звучит!