Boris Pasternak * Getsemane

Getsemane

Tien käänteessä hohti

muutama säen pidättyväin kaukaisten tähtien,

ja tie kulki kiertäen Öljymäen ja Kedron

virtasi juurella sen.

Keto näytti kuin keskeltä katkenneen

ja sen takaa alkoi Linnunrata.

Öljypuut nosti harpaten korkeuteen

lehtien hopean harmajata.

Meni siellä hän yksin puutarhaan

oppilailleen vain tämän sanoen:

Olen murheellinen hamaan kuolemaan.

Odottakaa, valvokaa rukoillen.

Hän vastarinnan jätti, luovutti sen,

kuin lainattu esine oli se, ja kaikkivallan,

ihmeet jättäen hän kuolevainen

oli niin kuin me.

Nyt avara yö oli niin kuin on maa,

kun se täydellisesti tuhotaan.

Tyhjä maailma. Yhtään ei asujaa.

Yksin puutarhassa nyt asutaan.

Oli äänetön yö vain häntä

Uki ja avaruus pohjattomuudessaan.

Hän rukoili isää kasvoilla hiki välttyäkseen

käymästä kuolemaan.

Rukouksesta saaden virvoitusta hän palasi,

opetuslapsiaan etsi.

Olivat yöstä valvotusta he

uupuen käyneet nukkumaan.

Hän sanoi: Vaikka suonut on Jumala

elämän nyt teille, nukutte sen.

Hetki ihmisen pojan on koittava

ja hän antautuu käsiin syntisten.

Heti silloin, ties mistä, häntä kohti tuli soihdut

ja miekat mukanaan roskaväkeä,

jota Juudas johti nyt

petturin suudelma huulillaan.

Pietari vastusti hurjimuksia

ja sivalsi korvan pois miekallaan,

mutta kuuli: Ei raudalla ratkaista tätä.

Pane miekkasi tuppeen vaan.

Isähän voisi antaa avukseni

omain legioonainsa paljouden.

Hiuskarvaa ei taittaisi viholliseni,

sillä pakoon löisi jo kauhu sen. 

Vaan sivu pyhin kirjasta elämän

ja kaikkein kallein nyt avattiin.

Sen totisesti näette täyttyvän.

Niin käy, sillä kirjoitettu on niin. 

Vuosisatain kulku on kuin tarujen,

ja ne voivat syttyä matkallaan,

ja nimeen niiden kauhean suuruuden

vapaaehtoisesti käyn kuolemaan.

Kolmantena päivänä henkiin herään.

Kuin virrassa lauttoja uitetaan,

vuosisadat toinen toisensa perään

kuin lotjat ui eteeni, tuomitaan.

Мерцаньем звезд далеких безразлично

Был поворот дороги озарен.

Дорога шла вокруг горы Масличной,

Внизу под нею протекал Кедрон.

Лужайка обрывалась с половины.

За нею начинался Млечный путь.

Седые серебристые маслины

Пытались вдаль по воздуху шагнуть.

В конце был чей-то сад, надел земельный.

Учеников оставив за стеной,

Он им сказал: «Душа скорбит смертельно,

Побудьте здесь и бодрствуйте со мной».

Он отказался без противоборства,

Как от вещей, полученных взаймы,

От всемогущества и чудотворства,

И был теперь, как смертные, как мы.

Ночная даль теперь казалась краем

Уничтоженья и небытия.

Простор вселенной был необитаем,

И только сад был местом для житья.

И, глядя в эти черные провалы,

Пустые, без начала и конца,

Чтоб эта чаша смерти миновала,

В поту кровавом он молил отца.

Смягчив молитвой смертную истому,

Он вышел за ограду. На земле

Ученики, осиленные дремой,

Валялись в придорожном ковыле.

Он разбудил их: «Вас Господь сподобил

Жить в дни мои, вы ж разлеглись, как пласт.

Час Сына Человеческого пробил.

Он в руки грешников себя предаст».

И лишь сказал, неведомо откуда

Толпа рабов и скопище бродяг,

Огни, мечи и впереди — Иуда

С предательским лобзаньем на устах.

Петр дал мечом отпор головорезам

И ухо одному из них отсек.

Но слышит: «Спор нельзя решать железом,

Вложи свой меч на место, человек.

Неужто тьмы крылатых легионов

Отец не снарядил бы мне сюда?

И, волоска тогда на мне не тронув,

Враги рассеялись бы без следа.

Но книга жизни подошла к странице,

Которая дороже всех святынь.

Сейчас должно написанное сбыться,

Пускай же сбудется оно. Аминь.

Ты видишь, ход веков подобен притче

И может загореться на ходу.

Во имя страшного её величья

Я в добровольных муках в гроб сойду.

Я в гроб сойду и в третий день восстану

И, как сплавляют по реке плоты,

Ко мне на суд, как баржи каравана,

Столетья поплывут из темноты».